De regelingen voor een begrafenis zijn afhankelijk van verschillende factoren, zoals de plaats waar het lichaam na het overlijden wordt bewaard, de nabestaanden, wie zij zijn, hun relatie bij leven, hun geslacht en de cultuur. Het hangt ook af van het aantal en het soort familieleden dat de begrafenis wil bijwonen. Er zijn nogal wat uitzonderingen op de regel. In Korea of Japan zijn er bijvoorbeeld veel Jehova’s getuigen die vinden dat er niets zondigs is aan crematie. Voor deze mensen zal een begrafenis plaatsvinden. Wanneer iemand met een vergevorderd stadium van kanker overlijdt, zal de Koninklijke Nederlandse Vereniging voor Gezondheid, Wonen en Werken een begrafenis regelen. Jehovah’s Getuigen zien cremeren als een bron van schuld. Voor hen zou ieder mens gecremeerd moeten worden en zou bij de opstanding een nieuw lichaam moeten worden geschapen en het oude lichaam verbrand. Ieder individu zou een directe relatie met God moeten hebben en zou de mogelijkheid moeten krijgen om zijn wil te volgen. De uitvaartdienst kan bestaan uit voordrachten, liederen en lezingen, een dienst van dankzegging, toespraken waarin troost wordt gezocht en vreugde wordt geuit voor de overledene, steun voor de nabestaanden en met alles wat voor de kist komt. Het is ook gepast om de overledene op het familieperceel te laten begraven, als daar ruimte voor is, maar niet als hij van ouderdom is gestorven of al door de begraafplaats is afgevoerd. Er wordt een laatste afscheidsdienst gehouden. Gewoonlijk leest een familielid de lezing voor en wordt vervolgens uitgenodigd om te zingen. De ceremonie kan ook door een aantal mensen worden verricht. In de huidige samenleving zijn er geen graven of iets dergelijks voor voormalige Jehovah’s getuigen. In plaats daarvan is een herdenkingsdienst na de dood mogelijk, en sommige organisaties hebben voor hun organisatie een herdenkingszaal ingericht. Jehovah’s Getuigen zijn ook eigenaar van enkele organisaties die begraafplaatsen voor hun leden hebben. Crematie en begraafplaatsen zijn echter niet de enige opties. Men heeft ook de mogelijkheid om de overledene naar een andere organisatie te verwijzen. De begrafenis kan volledig privé zijn en behoort toe aan de familie. Het hoofd van de familie kan de overledene verwelkomen en niets over de begrafenis zeggen. De vrienden en familieleden kunnen de belangrijkste rouwenden uitnodigen om deel te nemen aan de begrafenis. De overblijvende kennissen en verwanten kunnen zich na de begrafenis bij de ouders of andere groepsleden voegen. Een paar jaar geleden hadden de meeste bewegingen geen begrafenisruimte. De tijd verstreek en sommige mensen zagen het belang in van een gedenkteken voor de overledene. Ziekenhuizen en verpleeghuizen bieden dergelijke faciliteiten. De familie van de overledene mag de uitvaartdienst ook een grafplaats en zelfs een fundering bezorgen. Vaak maken crisissen zoals ziekte, verwonding, overlijden van een goede vriend of familielid het noodzakelijk om de overledene zonder graf te begraven. Pasgeborenen, de ontwikkeling van een nieuwe baby na een echtscheiding of het overlijden van een jong kind kunnen echter als graf worden beschouwd. Overlijden ten gevolge van een ongeluk of ongeval na een lange periode van ziekte, natuurlijke oorzaken of ziekte is in alle godsdiensten een ernstige aanduiding. Ook de uitvaartdienst na het overlijden kan een bijzondere betekenis hebben. Het is de ontvangende familie meestal verboden om aan de mensen die gekomen zijn om hun laatste eer te bewijzen, te vertellen dat de overledene zelfmoord heeft gepleegd. Het graf kan worden gemarkeerd met verschillende foto’s, afbeeldingen van Bijbelverzen en de woorden: Moge hij rusten in vrede. Voor degenen die aan hun zonden zijn gestorven, mogen ook de van God en de overheid worden getoond. In heel Nederland zijn er plaatsen waar men terecht kan voor de begrafenis van een nabestaande of dierbare. Er zijn ook plaatsen als Lunenburg, Hampton, Den Haag en Utrecht waar men terecht kan voor begrafenissen die door andere partijen worden geregeld. Bij deze bijeenkomsten heerst er een gevoel van plechtigheid onder de mensen en herinnert de gelegenheid hen aan de weldaad die door het overlijden van iemand werd verkregen.